Werk is toch geen topsport?

15 december 2016|

Laat ik meteen maar met de deur in huis vallen. Wanneer een training geïsoleerd op zichzelf staat, is het zonde van de tijd en moeite. Minder dan 10% van de behandelde stof blijft dan hangen. Zo, dat is eruit. Kennis- en vaardigheidsontwikkeling gaan hand in hand en horen bij elkaar als dag en nacht, water en vuur én theorie en praktijk.

Toepassen van iets nieuws in de praktijk

Door de jaren heen ben ik ervan overtuigd geraakt dat training altijd moet bestaan uit theorie én praktijk, zodat de trainee leert wat voor hem de grote waarden zijn van de behandelde stof. Bovendien is direct toepassen in de praktijk de enige manier waarop nieuwe kennis leidt tot nieuwe vaardigheden. En dat is uiteindelijk waarom een bedrijf in training wil investeren!

Omgekeerd geldt ook: wil je medewerkers nieuwe vaardigheden eigen laten maken en er is geen theoretische basis die aangeeft waarom en hoe dit zou moeten worden vormgegeven, dan is dat een heilloze zaak. Je kunt dan de blaren op je tong praten, de gewenste verbetering zal uitblijven.

Aanleren is een proces

Desgevraagd gaat mijn collega nog een stapje verder. “Een goede training slaagt erin precies bij de cursist over te brengen: waar gaat het hier eigenlijk om en wat zijn de geldende principes? En de cirkel wordt pas helemaal gesloten wanneer de nieuwe vaardigheid wordt ondersteund door Kata-coaching en de Gemba-walk.” Zo wordt het aanleren van een nieuwe vaardigheid het proces dat het moet zijn en daarin vormt de training een essentieel onderdeel, maar niet het enige.

Er zijn vier fases die uiteindelijk leiden naar volledige beheersing:

Zien en constateren
Vragen stellen
Bewustwording
Van bekwaamheid naar meesterschap.

Dit proces wordt continu doorlopen op de werkplek. En dat is niet zo vreemd: topsporters trainen immers ook dagelijks. En ook zij vernieuwen en gaan het vervolgens herhalen, bijslijpen, aanscherpen en verbeteren richting perfectie.

dklsjk
Concurrerend blijven

“Maar werk is toch geen topsport!” hoor ik u zeggen. Voor mensen die werken in de westerse industrie, gaat deze vergelijking wel degelijk op. Wil je als productiebedrijf mondiaal concurrerend blijven in een hoge lonen land, dan moet de prestatie die de medewerkers (ook management en staf) leveren, duidelijk hoger liggen dan in een lage lonen land. En omdat de internationale concurrentie niet stil staat, dienen medewerkers ook nog eens hun processen continu te verbeteren.

Vernieuwen, herhalen, bijslijpen en aanscherpen richting perfectie is dagelijkse kost voor topsporters.

In hun zoektocht naar hoe zij als welvarend land mondiaal konden blijven concurreren, is het geen toeval dat Japanners op Monozukuri zijn uitgekomen. Want alleen als je het gehele wensenpakket van je klant het best kunt invullen, zul je aan hem verkopen. Daarvoor heb je optimale samenwerking nodig van alle medewerkers tijdens het proces van waarde toevoegen. Dus niet alleen superieure technische systemen maar ook superieure sociale systemen.

Daarom zullen wij de medewerkers in onze productieprocessen steeds meer als topsporters moeten gaan behandelen. Dan wordt training nuttig en verdient zich (meer dan) terug!